Tag: coregulatie
Coregulatie kun je omschrijven als het effect van de interactie tussen mensen op het kunnen reguleren van de fysiologische staat (laten we zeggen: de lichaamsgevoelens en de emoties). Het is een belangrijk element van veiligheid, waaruit onze sociale betrokkenheid voortkomt. De autonome zenuwstelsels van twee mensen (of andere zoogdieren) vinden bescherming in een gezamenlijk gevormde ervaring van verbondenheid. Idealiter is coregulatie wederkerig. Het geven en ontvangen van signalen van afgestemdheid versterkt de relatie.
Alle (!) positieve relaties draaien om coregulatie. We leren dit als kind, het is een stap op weg naar een veilige hechting. Als je niet goed leert coreguleren (bijv. door misbruik of verwaarlozing), dan 'leer' je niet goed lichaamssignalen te herkennen en misschien zelfs dat coregulatie zelfs gevaarlijk kan zijn. Je bent dan voornamelijk aangewezen op zelfregulatie. In een niet-optimale omgeving om je in te ontwikkelen, komt dit praktisch gezien vaak neer op leven in een sympatische of een dorsaal vagale staat (zie polyvagaaltheorie): boos of angstig en teruggetrokken.
Desalniettemin is coregulatie een biologische behoefte, en dus zullen ook mensen die dit niet goed hebben geleerd, en zich op eigen houtje door het leven slaan, ernaar op zoek blijven en ernaar blijven verlangen, minstens op een fysiologisch niveau.